Ruim 23 jaar geleden kwam de Canadese Janet Schmidt voor de liefde naar Nederland. En die liefde voelt ze niet alleen voor haar eigen Dordtenaar. Ze is namelijk gek op de bewoners van het Parkhoff, waar ze werkt als activiteitenbegeleider. Haar geheim? Humor. “Ik kom altijd binnen met een geintje. Dan heb je meteen contact. Mensen met dementie verliezen misschien van alles, maar de meesten raken hun humor niet kwijt.” In dit interview vertelt ze, samen met vrijwilliger Ineke van Dongen, hoe zij het afgelopen coronajaar beleefde.

Wat begon als een ogenschijnlijk normaal jaar veranderde plotseling in maart. Net als voor de rest van Nederland. “En dan hebben we hier niet eens corona gehad”, vertelt Janet. “Waar we eerst veel activiteiten samen deden met de bewoners van het hiernaast gelegen Dubbelmonde, moesten we opeens alles binnen de eigen huiskamers organiseren. De zangochtend, muziekoptredens, Kerstviering en het bezoek van Sinterklaas. Ineke vult aan: “Alle activiteiten moesten zonder familie, want die mocht niet naar binnen. En ook wij, de vrijwilligers, niet. Wat was ik blij toen ik in juli weer mocht komen, één middag in de week. Ik had iedereen zo gemist. ”

“Er zat een raam tussen, maar de liefde spatte er af.”

Raambezoeken

Meteen vanaf het begin werden bewoners overspoeld met raambezoeken. “Geweldig dat zoveel mensen uit liefde iets wilden betekenen. Er zat een raam tussen, maar de liefde spatte er af. Familie bracht wat lekkers, kinderen kwamen zingen voor het raam, of de tuin versieren met strikjes en bloemen. Prachtig en moeilijk tegelijkertijd. Want, hoe leg je mensen met dementie uit dat familie of mantelzorgers buiten moeten blijven? “Waarom draag je dat mondkapje. Ik zie je niet, je bent veel mooier zonder.” It breaks your heart! Ik wist soms niet wat ik moest zeggen. Maar als je dan de verhalen hoort van andere verzorgingshuizen, dan voel je je gezegend dat je hier mag werken. Waar mensen vrij door het huis mogen lopen. Je hoeft ze niet letterlijk weg te duwen.”

Samen

Volgens Ineke heeft het afgelopen jaar ook veel opgeleverd. “Je gaat je aanpassen aan de situatie, en dat wordt dan vanzelf een gewoonte. Zo werkte iedereen samen. De zorgmedewerkers, collega’s van de huishouding, activiteitenbegeleiders, iedereen hielp mee. Bijvoorbeeld toen de kapsters al zes maanden niet waren geweest. Jolanda van de huishoudelijke dienst heeft een aantal bewoners geknipt. En wij als collega’s hebben samen veel rollers gezet. Eigenlijk waren we altijd al zo, maar nu merkten we dat nog meer. Het is niet ‘ik en jij’, nee, ‘wij’ zijn een team.”