Ineens kun je niet meer de ondersteuning bieden zoals je dat graag zou willen

Mantelzorgers hebben het tijdens de coronacrisis loodzwaar. Zo luidde de titel van het artikel op Rijnmond.nl waarin Miranda Mol, manager extramuraal team, vertelt over de periode in april 2020. Normaal gesproken biedt het Parkhuis mensen met dementie een plek bij de ontmoetingscentra of de dagbehandeling voor jonge mensen met dementie, waar zij ondersteuning krijgen bij de invulling van hun dag. In die tijd kunnen hun mantelzorgers op adem komen. Maar door alle coronamaatregelen werden de ontmoetingscentra en de dagbehandeling gesloten. Casemanager Daniella de la Fuente: “Ineens kun je niet meer de ondersteuning bieden zoals je dat graag zou willen. Dat gaf een gevoel van machteloosheid.“ 

“De coronacrisis had veel effect op ons allemaal. De eerste ronde werden wij on hold gezet. Dat wil zeggen, we mochten niet op huisbezoek, en ook de dagbehandeling ging dicht. Alle contacten verliepen telefonisch of via Facetime. Voor jonge mensen met dementie en hun mantelzorgers een onhoudbare situatie. Zij hebben behoefte aan de structuur en ondersteuning. Daarbij zagen wij onze collega’s alleen via Teams. Dat is zo anders dan live.

Dwalen 

De periode dat je elkaar niet mocht zien duurde veel te lang. Ik herinner me nog goed dat een cliënt aangaf de dagbehandeling echt te missen. Dat was ook merkbaar. In haar eentje ging zij buiten wandelen, waarbij ze soms de weg kwijt was. Samen met haar zus hebben we gezocht naar een veilige oplossing. Ik ging naar haar huis en dan liepen we samen een ronde in de wijk, zodat we toch een gesprek konden hebben. Dat was zo belangrijk. Het maakte haar weer wat rustiger. Ik ben blij dat haar zus zo betrokken was, dankzij haar was dit mogelijk.  

Het ging weer mis 

Uiteindelijk mochten we weer open, tot december. Toen ging het voor de tweede keer mis. Gelukkig bleef de dagbehandeling wel open. Wij, de casemanagers, werkten vanuit huis. Opnieuw een periode van Facetime, WhatsApp en bellen. Maar zodra ik gevaccineerd was, heb ik meteen mensen bezocht. Want cliënten gaven aan dat ze de huisbezoeken echt nodig hadden. Uiteraard rekening houdend met de geldende restricties.  

Mooie momenten 

2020 was een verdrietig jaar. Maar als je kijkt naar waar we nu staan, dan hebben we het met zijn allen heel goed gedaan. En er waren zeker ook mooie momenten. Zoals die ene keer dat ik na langere tijd bij een jonge vrouw voor de deur stond en zij met een enorme glimlach de deur opendeed en zei: “Wat ben ik blij jou weer te zien”, dat moment vergeet ik nooit meer. 

Veel geleerd 

Waar ik vroeger kon rennen en vliegen, van de ene naar de andere afspraak, tussendoor appjes en mails beantwoorden, daar heb ik nu geleerd om mijn werk beter te plannen. Ik bouw meer rust in. Zo begin en eindig ik tegenwoordig mijn werkdag thuis. Daar kan ik rapporteren, registeren en plannen, zonder dat ik word afgeleid. Mijn collega’s spreek ik via Teams, of we ontmoeten elkaar op kantoor. 

Mijn tip? Er zijn altijd protocollen en regels. Maar als je goed kijkt en creatief denkt, is er nog steeds heel veel mogelijk.”