Het Polderhuis is net als Dubbelsteyn en het Parkhoff een kleinschalige woonvorm. Te midden van een woonwijk wonen 18 cliënten met (beginnende) dementie in drie volledig aangepaste eengezinswoningen.

Nancy Brandwijk, verzorgende IG, werkt er met veel plezier. “De ene dag is hectischer dan de andere. We proberen zo veel mogelijk structuur te bieden, waardoor mensen zich veilig voelen en weten waar ze aan toe zijn. Maar door corona liep dat anders. We droegen mondkapjes en beschermende kleding, familie mocht niet op bezoek komen. De mensen begrepen er niets van. Waarom draag je nou zo’n mondkapje, doe dat toch gewoon af! Ze werden er heel onrustig van. Keer op keer moesten we uitleggen waarom. Maar naarmate het langer duurde, begrepen ze het steeds beter.

Een lach en een traan

Wat er bij ons flink inhakte was dat bewoners en hun familieleden elkaar niet meer konden zien. Bewoners waren verdrietig, en konden het moeilijk begrijpen. Om de mensen een beetje op te fleuren en een leuke dag te bezorgen, organiseerden we veel activiteiten. We hadden artiesten in de tuin, een optreden van een groep dansers op lange stelten, mensen die iets lekker kwamen brengen… Dat zorgde zeker voor blije gezichten. In die tijd waren er ook veel buren die (noodgedwongen) thuiswerkten. Zij waren niet altijd even blij met bijvoorbeeld harde muziek. En dat begrijpen we.

Corona uitbraak

Ook bij ons werden bewoners ziek, de één na de ander kreeg corona. Er zijn drie mensen aan overleden. Het ergste vond ik de bewoner van wie de familie niet bij het afscheid kon zijn. Dat was heel verdrietig en frustrerend. In die periode konden we niets anders dan doorgaan en er niet te veel bij nadenken, anders hadden we het zelf ook niet volgehouden. Je collega’s zijn op zo’n moment goud waard. Je helpt elkaar. Als de een het niet trok, dan sprong de ander weer bij. Als team waren we één.

We waren bijvoorbeeld erg bang om elkaar, maar vooral onze bewoners te besmetten met corona. Dus, wanneer je na je werk naar huis ging, was je extra voorzichtig. Veel uitjes, of bezoek aan familie lieten we niet doorgaan. Alles om te voorkomen dat onze bewoners corona zouden krijgen.

Knuffel

Als ik terugblik, dan was het een moeilijk jaar. Maar ook mooi. Doordat bewoners geen familie mochten ontvangen werden wij nog hechter met hen. Het contact werd intenser, ook met familie. Jij bent immers het aanspreekpunt.

En ja, soms gaven we een voorzichtige knuffel, of een arm om de schouder. Daar hebben we allemaal toch wel eens behoefte aan?”