Het Ondersteunend Bedrijf begon 2020 in een feeststemming. Nieuwbouwlocatie Dubbelsteyn werd bijna opgeleverd, de eerste paal van het nieuwe Facilitair Centrum werd in januari geslagen. De verhuizing van de kantoren van de flat naar de Flexizone was achter de rug. Het jaar zou in het teken staan van de nieuwbouw aan de Haaswijkweg. En toen kwam corona.

Het jaar werd ‘een continu leerproces’, aldus Reinardt van Greven, Teamleider Logistiek. ‘We dachten in februari even op adem te kunnen komen voor de volgende verhuizing. En toen ging opeens alles op slot.”

We houden het samen buiten de deur

Vanaf het moment dat corona in Nederland kwam en de deuren van onze locaties dichtgingen voor bezoek, veranderde er veel. Eerst hadden we het vooral heel druk met alle acties voor bewoners en medewerkers. Die werden door het Parkhuis zelf georganiseerd of aangeboden door anderen. Het betekende overigens niet dat de sloop en de nieuwbouw stilstonden, dat ging gewoon door.
Er kwamen van middenstanders veel initiatieven. Er werden mondmaskers en faceshields gedoneerd, taarten gebracht, gezorgd voor de hoogwerkers en podia voor bezoekers. En daarin ondersteunden wij, om te zorgen dat alles goed liep. Al die initiatieven waren heel mooi, je voelde je gesteund door de omgeving.

We hielden ondertussen wel rekening met een uitbraak, alles werd voorbereid, we verzamelden bijvoorbeeld ook alle beschermende middelen op een centraal punt. Maar ondanks die voorbereidingen en de sluiting voor bezoek overheerste wel het gevoel van ‘Wij gaan dit samen doen, we houden het buiten de deur’.

Het gevoel van ‘We houden het samen buiten de deur’ veranderde in ‘Waar zijn we in beland?’

En toen was er opeens de uitbraak. We zijn wel NORO-infecties gewend, maar dit was anders. Naarmate de besmettingen toenamen zagen we dat de zorg het zwaarder kreeg. Alles was nieuw, alles werd anders en richtlijnen bleven wijzigen. Het gevoel van ‘We houden het samen buiten de deur’ veranderde in ‘Waar zijn we in beland?’. Zeker op 12 mei, toen de grote verhuizing plaatsvond om besmette en niet besmette bewoners te scheiden. Toen konden we gelukkig rekenen op de hulp van de Brandweer, het Rode Kruis en vrijwilligers.”

We zijn er voor jullie

Als ondersteunend bedrijf zagen we de druk bij de zorg oplopen. We besloten waar we konden te ondersteunen. We wilden de zorgmedewerkers het gevoel geven dat er voor hen werd gezorgd, dat we er 24/7 voor hen waren. En dat bleek een continu leerproces.
De technische dienst zorgde voor sluizen om te cohorteren. Als afdeling logistiek zorgden we dat alles kwam waar het moest zijn. We zagen dat de plastic schorten in het begin echt heel erg warm waren, dus we bestelden wasbare schorten. De linnenkamer waste in het begin deze schorten zelf, maar er viel niet tegenop de wassen. Toen hebben we dat uitbesteed naar een wasserij die ze waterdicht kon maken.
Het schoonmaakproces en de afvoer van afval werden anders. De collega’s van de huishoudelijke dienst desinfecteerden kamers, gelukkig met hulp van andere disciplines, zoals medewerkers van de beautysalon en de brasserie, die op dat moment gesloten waren.
De receptie werd overspoeld door telefoontjes.
We zorgden ervoor dat er voldoende beschermende middelen waren.
ICT en de Frontoffice kregen te maken met beeldbellen, veel telefoonverkeer en thuiswerkers en de Cliëntenadministratie moest alle verhuizingen verwerken en was betrokken bij de communicatie naar naasten. We merkten de gevolgen binnen alle onderdelen van het ondersteunend bedrijf.
Er werd meegedacht en meegeholpen vanuit andere disciplines. Runners, bijvoorbeeld mensen uit het expertiseteam of van kantoor, hielpen met bevoorrading van de afdelingen, zoals handschoenen en eten.
De keuken bleef open en zorgde iedere dag voor iets lekkers.

We hadden een groepsapp waarmee we elkaar op de hoogte hielden. Ook bood het de ruimte om elkaar een hart onder de riem te steken. En dat was soms nodig. Wat heel moeilijk was, waren de overlijdens en de manier waarop familie afscheid moest nemen. Meubels werden bijvoorbeeld bij logistiek opgehaald en wij zijn niet opgeleid om een naaste bij zoiets heftigs te ondersteunen. De consulent belevingsgerichte zorg heeft ons daarbij geholpen.

We doen het samen

Op een gegeven moment ontstond er een nieuwe structuur waarin alles soepeler ging. Hiervoor was ook de samenwerking met de Avond Nacht Weekend hoofden belangrijk, die het in die periode ook enorm druk gehad hebben.

Er kwam er meer rust en het gevoel dat we dit samen deden overheerste weer. En daar krijg je energie van. Zoals toen het facilitair centrum in gebruik genomen kon worden, maar het verhuisbedrijf ons liet weten niet bij ons over de vloer te komen. Toen hebben we samen alles verhuisd, onder andere met hulp van de dames van de Brasserie. Dan merk je dat je er echt als totaal ondersteunend bedrijf voor elkaar bent en samen de schouders eronder zet. Het was een hectische tijd en soms nog steeds, maar zolang die saamhorigheid overheerst kunnen we dit aan.”